που υποστηρίζει ότι μερικοί άνθρωποι είναι τελικά γεννημένοι για να ευτυχήσουν, καθώς εντόπισε ένα «γονίδιο της ευτυχίας», το οποίο κάνει τους ανθρώπους εκ γενετής πιο ικανοποιημένους στη ζωή τους.
Ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά που ένα συγκεκριμένο γονίδιο (το 5-ΗΗΤ) συνδέεται άμεσα με την ικανότητα άντλησης χαράς και ικανοποίησης από τη ζωή, καθώς όσοι το έχουν, τείνουν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον συμπεριφοριστή οικονομολόγο Γιαν-Εμάνουελ Ντε Νεβ της London School of Economics (LSE), θεωρούν ότι η προδιάθεση για ευτυχία είναι εν μέρει γενετική και ότι όσοι έχουν μια διαφορετική (πιο «κοντή») εκδοχή του συγκεκριμένου γονιδίου, είναι πιο πιθανό να είναι συνέχεια απαισιόδοξοι στη ζωή τους και να τα βλέπουν όλα γύρω τους μαύρα ή έστω… γκρίζα, καθώς βλέπουν το ποτήρι πάντα μισοάδειο.
Αντίθετα, όσοι έχουν την «μακριά» εκδοχή του γονιδίου, έχουν συνήθως καλή διάθεση και είναι ευκολότερο να νιώσουν ευτυχία.
Όπως είπε ο Ντε Νεβ, αν κανείς, «διαβάζοντας» στο κοντινό μέλλον το γονιδίωμά του, μάθει ότι η βιολογία του τον προδιαθέτει αρνητικά για τη ζωή και την ευτυχία, τότε, με τη δύναμη της θέλησής του, θα έχει κάθε λόγο να καταβάλει έξτρα προσπάθεια για να αλλάξει αυτή τη στάση ζωής. «Η γνώση είναι δύναμη», τόνισε και υπογράμμισε: «Είναι η πρώτη επίσημη ανακάλυψη ενός γονιδίου ευτυχίας, αν και είμαι βέβαιος ότι και άλλα βρεθούν».
Πρόσθεσε όμως ότι η ευτυχία προφανώς δεν είναι θέμα μόνο ενός γονιδίου. «Αν είσαι άτυχος στη ζωή σου, αν χάσεις τη δουλειά σου ή στενούς συγγενείς σου, αυτό θα είναι μια πολύ πιο σημαντική πηγή δυστυχίας από οποιοδήποτε γονίδιο έχεις. Αυτό το γονίδιο ασκεί μεν μια σημαντική επιρροή, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς ότι επιφέρει την ευτυχία».
Το γονίδιο 5-ΗΤΤ δημιουργεί ένα μόριο-μεταφορέα για την χημική ουσία σεροτονίνη στον εγκέφαλο, η οποία βοηθά τα εγκεφαλικά κύτταρα να επικοινωνούν μεταξύ τους. Η «μακριά» εκδοχή του γονιδίου βοηθά στην ταχύτερη «ανακύκλωση» της σεροτονίνης σε σχέση με την «βραχεία».
Το γονίδιο είχε συνδεθεί ξανά, αλλά έμμεσα, στο παρελθόν με την ικανοποίηση στη ζωή. Το 2009, οι επιστήμονες είχαν δείξει ότι όσοι άνθρωποι διαθέτουν την «μακριά» παραλλαγή του γονιδίου, αποφεύγουν συστηματικά τις αρνητικές εικόνες και διαλέγουν τις θετικές. Είχαν, έτσι, από τότε, συμπεράνει ότι αυτό το γονίδιο προδιαθέτει τους ανθρώπους να είναι αισιόδοξοι.
Η νέα μελέτη πήγε ένα βήμα παραπέρα συσχετίζοντας πλέον άμεσα το εν λόγω γονίδιο με την άντληση ικανοποίησης από τη ζωή, που αποτελεί τον παράγοντα «κλειδί» για το αίσθημα της ευτυχίας, σύμφωνα με τους ψυχολόγους.
Περισσότεροι από 2.500 ενήλικες πάνω από 20 ετών ερωτήθηκαν για το επίπεδο ευτυχίας τους και διαπιστώθηκε ότι όσοι είχαν ένα αντίγραφο του «γονιδίου της ευτυχίας», είχαν 8,5% περισσότερες πιθανότητες να δηλώσουν «πολύ ικανοποιημένοι» στη ζωή τους.
Όσοι είχαν δύο «μακριά» αντίγραφα του συγκεκριμένου γονιδίου (κάθε γονέας κληρονομεί το ένα αντίγραφο στο παιδί του), είχαν 17,3% περισσότερες πιθανότητες να δηλώσουν πολύ ικανοποιημένοι από τη ζωή τους.
Η νέα έρευνα δίνει άλλη μια αιτία στο παιδί να επικρίνει τους γονείς του ότι αυτοί φταίνε για τα κατοπινά προβλήματά του!
Όμως, παράλληλα, θα μπορούσε μελλοντικά να ανοίξει το δρόμο, μέσω γενετικής μηχανικής, για τη γέννηση παιδιών που θα είναι βιολογικά προδιατεθειμένα να ευτυχήσουν στη ζωή τους, στο βαθμό που οι γονείς θα έχουν επιλογή για τα γονίδια του μωρού τους. Παραμένει άγνωστο όμως, προς το παρόν, πόσα γονίδια συνολικά μπορεί να εμπλέκονται στο αίσθημα ικανοποίησης και στην ικανότητα ευτυχίας κάθε ανθρώπου.
